مصاحبه با جکی چان : دیگر جوان نیستم!

مصاحبه با جکی چان : دیگر جوان نیستم!

جکی چان، بازیگر رزمی‌کار و قدیمی سینما در سال‌های اخیر کم‌کارتر شده است. این کم‌کاری با یک تغییر تازه نیز همراه بوده است.
این بازیگر در آخرین کار سینمایی خود با عنوان «بچه‌کاراته»، به سراغ یک درام جدی رفته و از حال و هوای همیشگی خود فاصله گرفته است.
پس از آن او صدای خود را به یکی از شخصیت‌های انیمیشن «پاندای کونگ‌فوکار 2» قرض داد. وی این روزها در جستجوی فیلمنامه تازه‌ای است که چهره‌ای نو را از خود به نمایش بگذارد. خودش می‌گوید درام تاریخی چینی «1911» ادامه همین مسیر است و در آن تماشاگران یک جکی‌ چان جدید را خواهند دید.
در واقع او می‌خواهد تصورات قبلی را در مورد خود بشکند و نگذارد تماشاگران او را تنها بازیگر نقش‌های رزمی خطاب کنند. آیا چان در این ماموریت جدید خود موفق می‌شود؟ این نکته‌ای است که این بازیگر آسیایی‌تبار در یکی از جدیدترین گفت‌وگوهای خود به آن اشاره و درباره‌اش به صورت مفصل بحث می‌کند.

جکی چان را همه به عنوان یک بازیگر رزمی‌کار می‌شناسند، اما در «بچه‌کاراته» یک بازی احساسی و عاطفی ارائه دادید. آیا این فیلم و این بازی سرآغاز یک مسیر تازه برای شماست؟بله، حتما همین طور است! سال‌های اخیر همیشه از خودم می‌پرسیدم «مگر چقدر می‌توانم به بازی در فیلم‌های رزمی ادامه بدهم؟» واقعیت این است که بازیگران زیادی طی این سال‌ها به سینمای رزمی و پرتحرک آمده‌اند و رفته‌اند و عمر حضور سینمایی‌شان خیلی زیاد نبوده است. در آسیا بجز بازیگری، می‌توانم تهیه‌کننده یا کارگردان باشم و فعالیت‌های مختلفی انجام دهم در حالی که در هالیوود همیشه با پیشنهادات تکراری و یکسان روبه‌رو شده‌ام. واقعیت این است که من دیگر یک بازیگر جوان نیستم و نمی‌توانم همیشه در نقش‌های پرتحرک ظاهر شوم. به همین دلیل تصمیم گرفتم بازی در نقش‌های متفاوت را تجربه کنم که بچه‌کاراته یکی از آنهاست.

این تغییر مسیر تا کجا پیش خواهد رفت؟ برای مثال، به زودی شما را در نقش‌های کاملا جدی و سنگین خواهیم دید؟خب، خودم می‌خواهم که این اتفاق بیفتد و تماشاگران مرا در چنین نقش‌هایی هم ببینند. ولی این فقط من نیستم که در رابطه با فیلم‌های سینمایی تصمیم می‌گیرم. این تهیه‌کنندگان و فیلمسازان هستند که بازیگران فیلم‌های خود را انتخاب می‌کنند و امیدوارم آنها هنگام انتخاب بازیگران برای درام‌های جدی خود، مرا هم در نظر داشته باشند.

فکر می‌کنید آیا می‌توانید در درام‌های جدی هم به خوبی نقش‌های کمدی و رزمی بازی کنید؟اگر نتوانم در این زمینه بهترین باشم، حتما یکی از خوب‌ها خواهم بود. همیشه فیلم‌های جدی را دوست داشته‌‌ام و آرزویم بازی در این نوع فیلم‌هاست. به هر حال، وقتی نقشی به بازیگری پیشنهاد می‌شود، او روی آن تحقیق می‌کند و از مشورت‌های کارگردان سود می‌برد. من هم خودم را از این نعمت محروم نمی‌کنم.

این روزها خیلی از بازیگران درام، خواهان بازی در نقش‌های رزمی هستند. شما چرا می‌خواهید تغییر رویه داده و در نقش‌های درام بازی کنید؟به همان دلیل که بازیگران درام می‌خواهند تغییر رویه داده و در نقش‌های رزمی و اکشن بازی کنند! آدم‌ها همیشه می‌خواهند آن چیزی را داشته باشند که ندارند ولی طرف مقابل دارد. فکر می‌کنم این تغییر جهت‌ها را در این رابطه نمی‌توان توضیح داد. برای من که یک عمر در نقش‌های رزمی ظاهر شده‌ام، بازی در این نوع فیلم‌ها تکراری شده و به صورت عادت درآمده است. حتی تماشاگران فیلم‌هایم هم وقتی یک صحنه پرتحرک شروع می‌شود، می‌دانند در ادامه چه اتفاقی می‌افتد و من چه کارهایی می‌کنم. دلم می‌خواست یک کار متفاوت و تازه انجام دهم. این اواخر، انجام این کار برایم به صورت یک ضرورت درآمده بود.

فکر می‌کنید تماشاگرانی که شما را به عنوان یک رزمی‌کار دیده و می‌شناسند، چهره جدید و رفتار متفاوت‌تان را قبول کنند؟ تماشاگران سینما همیشه آمادگی آن را دارند که تغییرات کاری بازیگران را بپذیرند. فکر نمی‌کنم مشکلی با این کار داشته باشند. اگر بتوانم نقش‌های درام خود را به خوبی بازی کنم، مطمئن هستم که آنها مرا در این کار‌ها هم قبول می‌کنند، اما اگر نتوانم از عهده اجرای این نوع نقش‌ها برآیم و یک بازی بد ارائه دهم، طبیعی است که تماشاگران نسبت به آن موضع منفی بگیرند.

به بهتر بودن شرایط کاری در آسیا اشاره کردید. در این باره توضیح دهید.همان طور که گفتم در آسیا من بجز بازیگری، امکان کار فیلمسازی را هم دارم. ولی در آنجا هم باید یک تهیه‌کننده روی فیلمی که می‌سازم و بازی می‌کنم سرمایه‌گذاری کند. در غیر این صورت، فیلمی ساخته نخواهد شد، اما تهیه‌کنندگان آسیایی هم در این رابطه با احتیاط عمل می‌کنند. آنها هم نگران هستند که مبادا فیلمی درام با حضور من در یک نقش جدی، مورد پسند تماشاگران قرار نگیرد.

گفتید که دیگر آنقدر جوان نیستید که در نقش‌های پرتحرک بازی کنید. ولی فکر نمی‌کنید برای تغییر لحن و مسیر، کمی دیر اقدام می‌کنید؟خیر. برای انجام کارهای تازه هیچ‌وقت دیر نیست. از سوی دیگر،‌ خودم تا همین چند سال قبل اصلا نیاز به آن را احساس نمی‌کردم. زمانی که شما متوجه حسی تازه در درون خودتان شدید و به این باور رسیدید که اکنون وقت تغییر مسیر است، آن وقت باید آن کار را انجام دهید، زیرا وقت آن رسیده است.

به دلیل همین تحول درونی بوده که در سال‌های اخیر در فیلم‌های کمتری ظاهر و به قول معروف کم‌کار شده‌اید؟تا حدودی بله. وقتی ذهن شما درگیر موضوعی می‌شود، نمی‌توانید روی کارتان تمرکز کنید و وقفه‌هایی بین فعالیت‌هایتان می‌افتد. برای من هم همین اتفاق افتاد. ولی یک عامل مهم دیگر، کمبود فیلمنامه خوب است. در این چند سال تعداد بسیار زیادی فیلمنامه خواندم که اکثریت قریب به اتفاق آنها تکراری و شبیه به هم بودند، انگار که کسی از روی یکی از آنها، صد نسخه تکثیر کرده و با نام‌های مختلف به دست آدم داده است. بجز نام‌ها و شهر محل رخدادها، تمام چیزهای دیگر این فیلمنامه‌ها شبیه هم بودند!

پس این روزها فیلمنامه‌هایی را انتخاب می‌کنید که متفاوت هستند؟بله. تلاش اصلی هم در این جهت است. چند سال قبل به بازاریاب خودم گفتم به دنبال نقش‌های متفاوت و تازه هستم؛ فرقی نمی‌کند که در یک فیلم کمدی یا رزمی یا جدی بازی کنم. حقیقت امر را بخواهید، دیگر از بازی در فیلم‌هایی مثل «ساعت شلوغی»، «ظهر شانگهای»، فیلم‌های مدل هنگ‌کنگی و قصه‌های پلیسی خسته شده‌ام. با این که فیلم‌های پرزد و خورد را دوست دارم، ولی در این نوع سینما در جستجوی یک حرف تازه هستم. به شهرهای مختلف سفر و با فیلمسازان مختلف دیدار می‌کنم. با آنها درباره کارهای تازه‌شان حرف می‌زنم و منتظر هستم که یک قصه و سوژه نو ارائه کنند. همیشه آدمی امیدوار بوده‌ام و هیچ وقت امیدم را از دست نداده‌ام. آیا می‌‌توانم روزی در یک درام ناب مثل «کریمر علیه کریمر» بازی کنم؟ امیدم هنوز از دست نرفته است.
یعنی دیگر خبری از قسمت‌های جدید فیلم‌هایی مثل ساعت شلوغی و ظهر شانگهای نخواهد بود؟نمی‌توانم با قاطعیت در این‌باره صحبت کنم. تولید یا عدم تولید این فیلم‌‌ها در وهله اول بستگی به خواست تهیه‌کنندگان و خالقان آنها دارد. اما اگر قرار باشد قسمت‌های جدیدی از آنها ساخته شود، من هم شروطی برای حضور در آنها دارم. اولین و مهم‌ترین شرط این است که قصه و شخصیت اصلی آنها چیزهای تازه‌ای باشند و به تکرار قسمت‌های گذشته نپردازند. ضمنا این احتمال را هم فراموش نکنید که این فیلم‌‌ها می‌توانند با حضور بازیگران تازه و جوان‌تری تهیه و تولید شوند.

تفاوت فیلمسازی در شرق و غرب را چگونه می‌بینید؟این تفاوت‌ها در نگاه اول و در بدو کار شما را شگفت‌زده می‌کند. در شرق، من فیلم‌های جکی چانی خودم را بازی کرده‌ام و فیلمسازی در آنجا یک کار خانوادگی است. در آنجا حتی بعضی وقت‌ها خودم دوربین به دست می‌گیرم و صحنه را فیلمبرداری می‌کنم، اما در غرب همه چیز از قبل تعیین شده است و تنها باید در یک چارچوب مشخص کار کنید. سبک کار شرقی را بیشتر می‌پسندم و از قید و بندهای کاری در غرب راضی نیستم.

کار جدید چه دارید؟یک درام تاریخی به نام «1911» که در چین تهیه شده و هم‌اکنون آماده نمایش است. قرار شده این فیلم تا چند ماه دیگر روی پرده سینماهای آسیا برود. بجز بازی، کارگردانی آن را نیز انجام داده‌ام. البته کارگردانی فیلم را به صورت مشترک با یکی از دوستان و همکاران قدیمی‌ام انجام داده‌‌ام. خط اصلی قصه فیلم درباره تاسیس جمهوری چین است که به شرح یک‌سری جنگ‌ها و درگیری‌های قومی و نژادی می‌پردازد و گوشه ‌چشمی هم به دنیای سیاست دارد.